ANG MISYONERO NGA KABUS

“Ang Ginoo anaa kanunay sa atong kiliran bisan usahay maghilomhilom lang Siya – sama sa usa ka maestro nga hilom kung naay exam aron maningkamot ang estudyante pagpasar ug mo-level up. Usahay moabot pa gihapon sa akoa ang pagduda o kahadlok nga basin ug usa ka adlaw ma-reject na pud ko tungod kay pobre lang ko apan dali-dalion dayon nako to ug  delete sa akong memory.”

By Marian Carmela V. Raquel

City Jail-Annex/DC Herald volunteer

Dear KNOT,

I decided to write to you since September is Vocation Month.  I believe that being in the missions is also a vocation.

Kaniadtong tuig 2009, nag- “early retirement” ko gikan sa bangko nga akong gitrabahuan sa sulod sa 21 ka tuig. Promise nako kay Lord nga mohatag ko ug mas dakung panahon magserbisyo sa Iyaha samtang kaya pa sa akong lawas nga mosaka ug bukid o motabok sa mga isla.

Nag-volunteer ko sa mga “mission houses” ug uban pang mga religious groups, bisan ug naa na koy grupo nga nag-apostolate pud sukad 1995.  Nag-aspirant ko pagka “Lay Missionary” sa usa ka mission house nga nag-atiman sa mga tigulang ug mga bata nga masakiton, walay pamilya o gisalikway ba  sa ilang pamilya.

Sa primerong 4 ka bulan sa aspirancy,  gi-allow ko nga moipon ug ampo sa mga madre ug modungan sa monthly spiritual teachings kauban ang ilang Spiritual Director.

Apan sa ika-5 nga bulan, nakita kini sa ilang Regional Directress ug giingnan ko nga dili ni sya puede;  kinahanglan daw mangita ko ug laing Spiritual Director. Daghan man unta ko ug amigo nga mga pari apan sakit kaayo kay sa lima nga akong gihangyo nga mag SD sa akoa, wala  maskin usa nga nisugot kay ang rason “busy”.

Naa koy amigo nga Monsignor, apan wala pa gani nako s’ya naistorya, giingnan na dayon ko sa iyang secretary nga seminarian nga dili na puede kay daghan ug trabaho ang Monsignor. In short, imbis kay usa ka bulan na lang akong kulang, naputol ang akong pagka-aspirant as Lay Missionary ug wala na ko nag-adto sa mission house.

Paminaw  nako adtong panahona nga gi-reject ko sa mga amigo nakong pari kay kabus lang man ko; ngano lagi dali lang man kaayo makahangyo ang mga adunahan? Kalooy diay ang pobre kay dili makabaton ug Spiritual Director?

Mao sab ning mga panahona, nagsunod ang trahedya sa akong pamilya: two years pa lang since namatay ang among Mama, sunod ang duha nako ka auntie, unya dayon  ang among Papa.  Pila ka bulan, namatay ang among igsoon tungod sa sakit nga kanser. Sobrang sakit sa dughan, nasamutan  sa “feelings of rejection by friends”.

Paminaw nako, pati Ginoo gisalikway na ko.

Sulod sa pila ka bulan naglutaw lang ko bahin sa Ginoo; wala na ko ning-adto sa mga misyon, ug gilikayan nako ang akong mga amigo. Makaingon ko nga kadtong panahona, naa ko sa akong “dark nights of the soul”.  Maayo na lang, ningpadayon gihapon  ko ug simba ug ampo adlaw-adlaw. Ningbiyahe pud ko  sa lain-laing lugar, kuyog mga kapamilya,  naglaum nga makita nako ang tubag sa akong mga pangutana sa Ginoo.

Pagbalik nako sa Davao, nakaila nako ang bag-ong parish priest, si Fr. Bong Gonzaga.  Iya kong gipaapil sa Parish Social Action Ministry isip Secretary ug Asst. Secretary sa Parish Coordinating Council.

Gidawat usab ako sa Parish Formation Team nga nagakuyog sa mga pari kada gabii aron sa paghatag ug input bahin sa atong simbahan didto sa mga GKK.

Sa usa ka seminar sa parokya, nagkita mi ni Fr. Ritsche Gamaya ug ni Pastor Noe Dora. Gi-invite ko ni Fr. Ritsche nga moapil isip volunteer sa Davao Catholic Herald ug pinaagi ni Bro.  Noe Dora, na-realize nako nga kinahanglan diay depensahan g’yud nato ang atong pagtoong Katoliko mao nga miapil ko sa kalihokan sa Catholic Faith Defenders sa tabang ni Bro. Julius Neil Piala. Wala madugay, nahigala nako si Fr. Angelo BC Durana, Regional Chaplain sa Bureau of Jail and Penology Mgt. (Region XI) ug Chief sa Inmate Welfare Program .

September 8, 2013 kadto, gikuyog ko ni Fr. Angelo Durana nga mosimba didto sa City Jail kay naa siyay misa ug iya kong gipaila-ila sa mga inmates.

Karon, usa na ako ka “service provider” o volunteer sa Davao City Jail – Annex. Dinhi nga facility nahimutang ang mga tigulang nga mga priso ug  ang mga masakiton nga tigulang  o batan-on. Kadaghanan sa ilaha wala na bisitahan sa ilang mga pamilya ug higala.  Nahimamat pud nako ug nakaila ang uban pang mga prison volunteers gikan sa ubang siyudad sa Mindanao.

Sa hinay-hinay, gitubag sa Ginoo ang akong mga pangutana. Giablihan Niya ang mga bag-ong pultahan sa kung asa nga misyon  ko Niya gusto pasudlon . Kinahanglan diay nako mobati ug mga kasakit sa dughan, ug kadtong “feelings of rejection from friends”  aron  mas malawom ang akong pagsabot sa misyon sa parokya ug sa misyon alang sa mga binilanggo nga gisalikway sa ilang tagsa-tagsa ka pamilya ug sa atong katilingban.

Matag usa kanato gitawag sa misyon, adunahan man o kabus, tungod kay naay specific nga assignments ang Ginoo sa matag usa kanato.  Salamat kaayo kang Fr. Bong Gonzaga kay gihatagan ko niya ug buluhaton sa pagserbisyo sa parokya ug sa katawhan sa Diyos. Gipaamgo niya kanako pagbalik nga matag usa, datu man o pobre, adunay bili sa mata sa Diyos. Labaw sa tanan, pasalamat ko ug dako sa Diyos kay gihatagan ko Niya ug Spiritual Director,  Mentor ug higala diha kang Fr. Angelo Durana. Salamat po! More blessings to you and more power for the work you do for God’s glory.

Thanks Marian and the stories that you brought in from the City Jail.  Let us tie that KNOT.  Send in your stories via FB acct: Kwento ng Ordinaryong Tao. ‘Til next kwentuhan higala! C. Vilog