Ang Dios sa mga Dinaugdaug

Ikakawhaag-tulo nga Dominggo sa Ordinaryong Panahon
Isaias 35:4-7 / Santiago 2:1-5 / Markos 7:31-37

Ang luha nga dali rang mauga, labaw sa tanan, gikan kini sa tawong nahingawa sa kasakit sa uban. Kini ang gisulti sa usa ka Griego nga Philosopher. Mao kana ang kahulugan sa kaluoy. Nakagamut ang pagtuo diha sa kaluoy, sama ra nga nakagamut ang pagkamapahitas-on diha sa sala. Nahibalo ba kita nga mahimong wad-on sa kasingkasing sa tawo ang kaluoy, apan dili kini mahitabo alang sa Dios. Sa pagkamatuod ang makita natong kaluoy sa tawong maloloy-on mao gayud ang kaluoy nga gikan sa Dios. Gihatag kini sa Dios kanato aron tabangan ug bantayan ang mga gidaugdaug. Sa Iyang pagpakigsulti sa mga piniling katawhan kinsa nag-antus sa ilang pagkabihag, miingon siya, “Ayaw kahadlok, ang inyong Manluluwas moabot na;” sa Iyang pag-abot ang mga mata sa mga buta maabli, ang mga bungol makadungog ug ang mga bakol molukso samag mga lagsaw. Tinuod nga miabot si Jesucristo. Nagpakita siya ug dakong pagtagad ngadto sa tanang gidaug-daug tungod sa kakabus, masakiton, inhustisya, pagpihig-pihig ug sa daghang mga kalisdanan sa kinabuhi. Bisan kinsa nga nakasinati kang Jesus nga naghimo sa tanan niyang mahimo aron matabangan ang kalisdanan sa mga tawo ang makapamatuod nga: “Ang Dios mipili niadtong mga kabus sa mga mata sa kalibutan” (Jas 2:5). Ang Dios nahigugma ug nag-alima kanatong tanan. Kay si Jesus naghimo nga ang buta makakita, ang bungol makadungog ang bakol nakalakaw. (Mk 7:35), mao kini ang salamin ngadto sa kasingkasing sa Dios, kasingkasing nga magmasulub-on kon makakita sa mga tawong gidaugdaug.

Busa si Jesus, nga atong Ginoo naghangyo kanato sa atong ebanghelyo karong Domingoha sa pagbag-o sa kasingkasing ngadto sa kasingkasing nga maloloy-on. Kay kon ang pagbag-o magdepende sa atong kaugalingon lamang, wala gayo’y pagbag-o nga mahitabo, apan kon atong pasagdan ang Ginoo nga mohikap kanato, bisan ang kasingkasing nga bato matunaw ngadto sa kasingkasing nga mahigugmaon. Pinaagi sa iyang paghikap, maabli ang atong mga mata, maabli ang atong dalunggan ug moluag ang atong dila. Sa diha nga hikapon kita sa Ginoo, dili lang kay kita mabag-o, kita usab mamahimong mohikap sa uban ug makatabang sa pagbayaw kanila latas sa ilang kahimtang nga pag-antus ug kalisod. Tinuod, ang Ginoo nangayo sa atong mga kamot, aron maoy mopahid sa mga luha sa mga nagbangotan; naghangyo sa atong mga baba aron mosulti batok sa pagpihig-pihig tungod sa kolor sa pamanit; nangayo sa atong mga mata aron makit-an nato ang pagpanglakaw sa mga kabus nga wala dawata sa ubang nasud; nangayo sa atong kinabuhi aron motrabaho siya diha pinaagi kanato. Ug kon ang Ginoo ang motrabaho diha kanato, ang mga kayugot nga nagbahin-bahin sa katawhan mawagtang; ang walay pagpanumbaling sa kinabuhi sa uban mawagtang; ang kahakog nga maoy nagtulod sa pag-angkon sa tanang bahandi ug dili gayud mopaambit sa ilang isigka-ingon. (Sr. Rica Dalaguit, FsP)