Malipayong Kapaskohan

Nagsugod na ang Misa de Gallo nato. Nagkaanam na kaduol ang Pasko sa Pagkatawo sa Manunubos – si Jesus, “nga gikan ni Maria nga ulay ug gipanamkon sa lalang sa Spirito Santo.” Ang diwa sa malipayong paglaum sa pag-abot sa Ginoo nagkataas na. Nanimaho na gayud ug malantaw na sa palibot ang MALIPAYONG PASKO.

Apan unsay sukaranan sa atong kalipay? Mao ba gihapon sukad pa sa atong pagkagamay? Ang mga butang nga makalingaw, makawili, makahimuot ug magahatag og mabaw ug lumalabay nga pasadya? Mao ba ni sila ang imong kalipay sa Pasko? Hangtod karon?

Ang mga binasa kinutlo sa Balaang Kasulatan karong mga adlaw sa dili pa ang Pasko sa Pagkatawo, nag- padayag pag-usab sa halawom ug makahuluganong diwa sa Kapaskohan nga gisaulog.

Ang Pamilya. Sama sa Sagrada Pamilya, dinhi sa atong kabanayan, sa atong Simbahan sa Panimalay, nagasugod ang tanan. Busa bilihon kini ug walay makapuli niini. Mas makahuluganon ang Kapaskohan kon ang magtiayon nagkasinabtanay ug nagkahiusa. Ang mga anak natagad ug gialima ug gihiusa. Ang mga kaparyentihan nasayod nga abli ang pultahan sa banay alang kanila. Ang Pamilya nag-ampoanay, nagsimba, ug nagsalo-salo.
Pagtinagdanay. Kalami ug kaanindot ang Kapaskohan, kon nahinumduman ka. Napansin ug natagad sa uban. Kinahanglan lamang ang pagkamaamgohon sa atong palibot aron matagad ang uban ug daghan, nga usahay o makadaghan, nakalimtan, napasagdan, o nasalikway na lamang. Paggahin ug panahon. Pag-abli sa mga mata ug dalunggan ngadto sa uban. Labaw sa tanan, pagkamabination sa uban.

Mapasalamaton. Ang Diyos nagpaubos ug nagpakatawo. Nagsakripisyo sa kaugalingon alang sa atong kaayuhan, sa atong kalulwasa gikan sa sala. Ilabi na ang mga sala sa pagkamapahitas–on, pagkahakog, kasuko, kasina, kailibgon, katapolan, ug pagpasulabi. Gitubos kita niya gikan niining mga sala. Ug gihatagan ug bag-ong sinugdanan, sa bag-ong kinabuhi uban kang Kristo. Daghang mga panalangin , higayon, ug kabtangan nga nakab-ot, naangkon, nadawat nato. Gipiyal kanato ug gitugyan aron kabuhian natong tanan.

Pagkamanggihatagon. Ang labing maayong pagpadayag sa pasalamat mao ang pagkamanggihatagon. Ang atong panahon, mga talento ug kamauhan, ug mga katigayunan gipaambit sa uban ilabi na sila nga anaa sa panginahanglan. Malipayon nga nagahatag, nga nagapaambit, nga nakiglambigit sa uban, bisan luyo sa kapit-os ug kalisod. Masaligon kita nga dili nato malabwan ang kamanggihatagon sa Ginoo.

Mahinulsolon. Sa panaw sa kinabuhi ug pagtoo, adunay kapakyasan ug pagkapildi sa sala ug kadautan isip mga anak ni Adan ug Eba. Busa, mapaubasnon kitang naga-angkon kanunay sa atong kasaypanan ug nangayo’g dispensa. Dili kita nagapasigarbo, nagapanabon, nagapangam-bot, nagapalusot, nagapasangil. “Nagakompisal ako sa Diyos… ug kaninyo mga igsoon… sa akong sala, akong sala, akong dakong sala.”
Mapasayloon. Sama nga gipasaylo kita, nagapasaylo usab kita sa uban nga nakasala kanato. Andam kanunay makig-uli sa uban aron mahibalik ang panagdait ug kalipay sa atong taliwala. Kini ang labing dako ug labing lisod nga bahin sa Pasko – ang mapaubsanong pagpasaylo sa sala ug sa makasasala. Kini ang labing maayo ug malipayong bahin sa Ebanghelyo ni JesuKristo. Sama nga siya didto sa Krus, nagpasaylo, kita usab makaako ug mangahas nga magpasaylo. Kini ang timaan sa katumanan sa atong kaluwasan. Kay walay dili mahimo ang atong Diyos.

Hinaot unta nga kitang tanan niining kapaskohan, makasinati sa tiunay nga kalipay sa kapskohan uban sa grasyang panalangin sa Diyos. MALIPAYONG PASKO SA TANAN! (jimmg48@gmailcom)